Połączone legiony działały w ramach austro-węgierskiej 4 armii. Wysyłając wszystkie polskie oddziały w jeden rejon frontu, Austriacy spełniali postulaty Naczelnego Komitetu Narodowego. Liczyli, że w ten sposób zniwelują rosnące w polskich szeregach rozczarowanie dotychczasową postawą Wiednia i naczelnego dowództwa.
Jednak to, co mogło wywrzeć pozytywny skutek jesienią 1914 roku, obecnie było daleko niewystarczające. Teraz legionistów interesował przede wszystkim los Królestwa Polskiego, znajdującego się pod okupacją wojsk państw centralnych, oraz możliwości związania z nim polskich formacji zbrojnych. Oczekiwali połączenia ziem zaborów rosyjskiego i austriackiego, powołania na nich polskiej administracji i usamodzielnienia się Legionów.
Józef Piłsudski, korzystając z okazji połączenia legionów, postanowił rozegrać kolejną partię pokerową. Postanowił zalicytować, gdyż nabrał przekonania, że już czas, aby jasno określić przyszłość Polski i legionów, jak również zawalczyć ze słabnącym NKN o przywództwo polityczne. Czas wydawał się odpowiedni, tym bardziej, że I Brygadzie groziło podporządkowanie się Komendzie Legionów. Do tej pory zwierzchnictwo to było czysto teoretyczne, a jego I Brygada cieszyła się znaczną autonomią. Teraz, gdy jednostki znalazły się obok siebie, ingerencja komendy była pewna. W związku z tym podjęto cały szereg działań, aby na każdym kroku podkreślać swoją odrębność i autonomię. Ostatecznie zaczęło to skutkować dorabianiem czarnej legendy „Żelaznej Brygadzie”, o której wszędzie, gdzie było można, mówiono: ck brygada. Było o tyle łatwiejsze, że legiony już samym wyglądem różniły się.
Żołnierz II brygady pozdrawia całą ręką, na kołnierzu nosi gwiazdki typu austrjackiego, również nakrycie głowy różni go od żołnierza I brygady, gdyż II brygada nosi miękkie rogatywki, miast przyjętych w oddziałach Piłsudskiego maciejówek.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz