Najstarsze źródła historyczne informują, że parafia łodygowicka zapoczątkowała swoje istnienie w XIII wieku. Wszystko wskazuje, że budowniczymi kościółka, a może raczej kaplicy byli cystersi, którzy w tym czasie posiadali Łodygowice. Rozbudowa tej świątyni nastąpiła w latach 1634/1636 r.
Na początku XX wieku duży wpływ na to co działo się w Łodygowicach miała pochodząca z Żywca rodzina Miodońskich. Proboszcz Jan Miodoński, przez długie lata był dobrym zarządcą parafii.
Jednak lata I wojny światowej i wielkiego kryzysu jakie przyszły po nim spowodowały, że kościół został uznany za nie nadający się do remontu i godny tylko...wyburzenia! W tych okolicznościach pojawił się pomysł, aby starą i będącą w nienajlepszym porządku świątynię rozebrać na jej miejscu wybudować nowy kościół. Gdy to się nie udało, postanowiono wybudować nieopodal większy, z cegieł.
O tym, że były to poważne zamierzenia, najlepiej świadczy fakt, że ks. proboszcz dr Julian Gołąb w 1925 roku buduje cegielnię . Ze względu, że trzeba będzie budować nowy kościół w Łodygowicach, ogół parafjan się tego domagał, gdy analiza Politechniki Lwowskiej wykazała, że glina na polu plebańskim jest wyborna na cegłę i nawet znakomitsze wyroby ceramiczne, jak dachówki i rury kamionkowe, zdecydowałem się wybudować na gruncie plebańskim cegielnię. Nową świątynie postanowiono wznieść w miejscu gdzie dzisiaj jest parking.
Na szczęście architektura kościoła w Łodygowicach została gruntownie zbadana i opisana na potrzeby Urzędu Konserwatorskiego w Krakowie. Urząd ten uznał, że jest to wysokiej klasy zabytek, którego nie należy burzyć, ale poddać gruntownemu remontowi. W tych okolicznościach nowy proboszcz ks. Henryk Lichoniewicz rozpoczął wspólnie z mieszkańcami żmudną i trwającą latami modernizację.
Remont rozpoczęto od dachu i wymiany spróchniałych gontów.
Na zdjęciu widać, że podłoga jest wyłożona z kamieni palastrowych, które dostarczył w 1842 roku Wojciech Kajzer, kamieniarz z Magurki.
Kamienną posadzkę wokół głównego ołtarza ułożyli Maciej Łukasz i Józef Klinowski, a dojście do niego zamykają żelazne balaski, które zostały zastąpione w latach 30 XX wieku wykonanymi z drzewa dębowego przez Józefa Kanię z Łodygowic.
Pełną modernizacje przeszedł główny ołtarz w prezbiterium, który jest dwuczęściowy utrzymany w stylu rokoko. Warto przypomnieć, że pierwszy ołtarz ufundował Antoni Kania . Ołtarz ten wyzłocono w Bielsku i stanął 21 grudnia 1716 roku.
Natomiast obecny jest wykonany przez snycerza z Żywca Andrzeja Pachiewicza w 1804, z zamówili go przedstawiciele wszystkich wiosek należących do parafii .
Po modernizacji zniknęła kamienna posadzka, obok ołtarza pojawiły się dwie dębowe ławki ufundowane przez Otto Klobusa właściciela Łodygowic . Widać na fotografii j również, że chrzcielnica znajdowała się po prawej stronie pod amboną .
Autorem tych zdjęć był ks. Władysław Kropczyński, który zrobił pełną dokumentacje kościoła w 1938 roku .
Chór muzyczny utrzymany jest w stylu barokowym, wsparty na kolumnach. Organy firmy Rieger pochodzą z 1890 roku ). Zostały zakupione za ks. dziekana Jana Miodońskiego. Zaraz na początku I wojny światowej elementy wykonane z cynku zostały z nich zabrane, na nowo zestrojone zostały w 1917 roku. Na zdjęciu widać liczne flagi i pojedyncze drzwi wejściowe.
Wieża kościelna, której ostateczny kształt nadano w 1797 roku jest prostokątna. Wysokość wieży wynosi 27,30 m; u podstawy wynosi długości 9 metrów, szerokości 10,70 m. Na zdjęciu widać dojście do świątyni wąską ścieżką od strony Kępy
Stojąc na górze obok świątyni, widzimy na pierwszym planie dachy domów z placu przed kościołem, a w oddali most grunwaldzki i fabrykę mebli Reicha
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz