Katyń pamiętamy cz. 7 Pułkownik dypl. Kazimierz Burczak

    Kazimierz Burczak urodził się 13 marca 1895 r. we Lwowie, jako syn Antoniego, urzędnika bankowego i Bronisławy z Jędrychów, do czasu zamążpójścia nauczycielki.

Jeszcze w latach szkolnych działał w tajnym skautingu i w „Zarzewiu”. Należał do organizacji strzeleckich. W r. 1914 rzuca studia leśnicze i na początku sierpnia wstępuje do dowodzonych przez Józefa Piłsudskiego oddziałów, z których powstała I Brygada Legionów.
Walczy w 1 Pułku tej Brygady. W 1915 r. w bitwie pod Konarami zostaje ciężko ranny.
Po kryzysie przysięgowym w  1917 r. jako obywatel austriacki zostaje wysłany na front włoski. Tam był ranny po raz drugi. W czerwcu 1918 r. udaje mu się zbiec z wojska austriackiego i przedostać do kraju. Działa w POW okręgu lubelskiego, jest komendantem obwodu Puławy. W grudniu 1918 r. zostaje przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu podporucznika. Służy najpierw w 5, a potem w macierzystym 1 Pułku Piechoty Legionów, w którego szeregach walczy w czasie kampanii 1919-1920. Wyróżnia się szczególnie w czasie ciężkich walk o Białystok w dniu 22 sierpnia 1920 r. Wojnę polsko-bolszewicką kończy w stopniu kapitana.

    Po wojnie pozostaje w wojsku awansując; w 1924 r.  na majora, w 1930 r. na podpułkownika. W 1930 r.  kończy Wyższą Szkołę Wojenną, uzyskując tytuł oficera dyplomowanego. W tym samym roku obejmuje stanowisko zastępcy dowódcy 1 Pułku Legionów w Wilnie. W 1933 r. zostaje zastępcą komendanta Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie i dyrektorem nauk. Przez pewien czas w 1935 r.  jest dowódcą Samodzielnego Batalionu Morskiego w Wejherowie. Pod koniec tego roku zostaje dowódcą 1 Pułku Piechoty Legionów w Wilnie. W 1938 r.  awansuje do stopnia pułkownika.

    W roku 1933 Kazimierz Burczak zawarł związek małżeński z Zofią Andruszewską, z którego to związku urodzili się w 1934 r. syn Zbigniew, a w 1939 r. córka Marzenna.
W czasie kampanii wrześniowej wyrusza na front wraz z 1 Pułkiem Piechoty, wchodzącym w skład Grupy Operacyjnej „Wyszków”, będącej odwodem naczelnego wodza. 14 września w czasie walk pod Trzcińcem zostaje ranny. Przewieziony do szpitala w Zaleszczykach dostaje się do niewoli
radzieckiej i trafia do obozu w Starobielsku, skąd przysyła późną jesienią 1 list.
Zostaje zamordowany wiosną 1940 r. w Charkowie w siedzibie NKWD, (poz. 183 listy).
Postanowieniem prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 5 października 2007 r. pułkownik dyplomowany Kazimierz Burczak zostaje pośmiertnie mianowany generałem brygady.

Otrzymane odznaczenia:
Srebrny Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 782, Złoty Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 197 nadany zarządzeniem gen. Dywizji Władysława Andersa z dnia 2 września 1948 r. za kampanię wrześniową, Krzyż Niepodległości, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Walecznych – czterokrotnie, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (1918-1928) , Odznaka I Brygady, Odznaka Za Wierną Służbę.
Pośmiertnie: Medal Za Udział w Wojnie Obronnej 1939, Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939.