Szkic z dziejów samorządu cz. 7 V Kadencja 2010-2014

 

 

Prezydium Rady Miejskiej

Przewodniczący Rady Miejskiej:
Ryszard Batycki     od 21.11.2010 r.  do końca kadencji

      

Wiceprzewodniczący Rady Miejskiej:
Przemysław Drabek     od 21.11.2010 r. do końca kadencji
Jarosław Klimaszewski     od 21.11.2010 r. do końca kadencji

Prezydent Miasta Bielska-Białej i Zastępcy Prezydenta Miasta

Imię i Nazwisko     Stanowisko     Okres pełnienia funkcji
1.     Jacek KRYWULT     Prezydent Miasta     6.12.2010 r. - 9.12.2014 r.
2.     Zbigniew MICHNIOWSKI     Zastępca Prezydenta Miasta     6.12.2010 r. - 30.09.2011 r. 5.10.2011 r. - 9.12.2014 r.
3.     Waldemar JĘDRUSIŃSKI     Zastępca Prezydenta Miasta     6.12.2010 r. - 9.12.2014 r.
4.     Lubomir ZAWIERUCHA     Zastępca Prezydenta Miasta     7.12.2010 r. - 9.12.2014 r.
Sekretarz Miasta i Skarbnik Miasta
Lp.     Imię i Nazwisko     Stanowisko     Okres pełnienia funkcji
1.     Grzegorz TOMASZCZYK     Sekretarz Miasta     6.12.2010 r. - 9.12.2014 r.
2.     Anna ŁAKOMSKA     Skarbnik Miasta     6.12.2010 r. - 9.12.2014 r.

 

Wykaz radnych Rady Miejskiej w Bielsku-Białej
Lp.     Nazwisko i imię
1.     BALICKA Katarzyna
2.     BATYCKI Ryszard
3.     DRABEK Przemysław
4.     DZIDA Jan
5.     EDELMAN Irena (objęcie mandatu 6.12.2010)
6     GACEK Andrzej
7     GRUSZKA Renata
8     JAZOWY Krzysztof
9     JUSZCZYK Henryk (zrzeczenie się mandatu w związku z podjęciem pracy w Urzędzie Miejskim na stanowisku Pełnomocnika Prezydenta Miasta)
10.     KAMIŃSKI Przemysław
11.     KLIMASZEWSKI Jarosław
12.     KOCHOWSKI Piotr
13.     KRUCZEK Antoni (objęcie mandatu 6.12.2010)
14.     KRYWULT Jacek (zrzeczenie się mandatu w związku z wyborem na Prezydenta Miasta)
15.     KRYWULT Marek
16.     ŁOPATKA Józef
17.     MATYJA Roman
18.     MICHALSKI Krzysztof
19.     NIKIEL Franciszek
20.     PIEGZIK-IZYDORCZYK Dorota
21.     PODOLSKI Marek
22.     PUDA Grzegorz
23.     RUŚNIAK Adam
24.     STANISZEWSKA Grażyna
25.     WIECZOREK Leszek
26.     WOJTASIK Szczepan
27.     WOLAK Adam

Wybory

W wyborach samorządowych 21 listopada 2010 r. wybraliśmy 25 radnych Bielska-Białej, prezydenta miasta i siedmioro radnych Sejmiku Samorządowego Województwa Śląskiego. Frekwencja wyborcza wyniosła 45,64 proc. Prezydentem - z wynikiem 75,71 głosów - już w pierwszej turze został ponownie Jacek Krywult.
Spośród ubiegających się o urząd prezydenta kandydatka niezależna Grażyna Staniszewska zyskała 9,47 proc. głosów, kandydat Prawa i Sprawiedliwości Stanisław Pięta - 8,84 proc. głosów, a kandydat Platformy Obywatelskiej Krzysztof Michalski - 5,99 proc.

Jeśli chodzi o wybory do Rady Miejskiej, na wszystkie listy kandydatów we wszystkich pięciu okręgach wyborczych (i 98 komisjach obwodowych) oddano ogółem 61.956 głosów ważnych. Najwięcej mieszkańców, bo aż 20.738 (33,47 proc.) poparło Komitet Wyborczy Wyborców Jacka Krywulta, który wprowadził do rady 11 radnych. 14.424 osoby (23,28 proc.) oddały głos na Komitet Wyborczy Platformy Obywatelskiej, który zyskał w nowej kadencji ośmiu radnych. Trzecie miejsce zdobył Komitet Wyborczy Prawa i Sprawiedliwości, który poparło 13.119 osób (21,17 proc. głosujących), co przełożyło się na pięć miejsc w radzie. Na Komitet Wyborczy Grażyny Staniszewskiej głosowało 6.819 osób (11,01 proc), radną tego komitetu została G. Staniszewska. Pięcioprocentowy próg wyborczy przekroczył jeszcze KW Sojuszu Lewicy Demokratycznej, na który oddano 5.668 głosów (9,15 proc.), nie wystarczyło to jednak żadnemu z jego kandydatów na wejście do rady. Poniżej progu były natomiast wyniki komitetów wyborczych Polskiego Stronnictwa Ludowego (1104 głosów) i Związku Słowiańskiego (84 głosy).

Najwięcej głosów w wyborach do Rady Miejskiej zdobyli: Jacek Krywult (KWW JK) – 2116, Henryk Juszczyk (KWW JK) – 1887, Grzegorz Puda (PiS) – 1610, Krzysztof Michalski (KW PO) – 1487, Roman Matyja (PiS) – 1453, Jarosław Klimaszewski (KW PO) – 1340 głosów.

W sejmiku województwa śląskiego Bielsko-Białą w latach 2010-2014 reprezentowali Janusz Buzek i Lucyna Kręcichwost z PO. Z regionu do sejmiku weszli również: Andrzej Kamiński z PiS, Jan Kawulok z PiS, Andrzej Marszałek z SLD, Marian Ormaniec z PSL i Karol Węglarzy z PO.

Pierwsza sesja

2 grudnia odbyła się pierwsza, uroczysta sesja nowej Rady Miejskiej, podczas której 23 radnych odebrało zaświadczenia o wyborze na radnego oraz złożyło ślubowanie. Tę część obrad - zgodne z przepisami - prowadził najstarszy wiekiem radny-senior Jan Dzida, który powiedział: - To wielkie wyróżnienie i dowód zaufania, jaki otrzymaliśmy. Z tym dowodem zaufania wiąże się też oczekiwanie tych, którzy nas wybrali, żeby dobrze ich reprezentować, żeby realizować zadania, które poprawią warunki funkcjonowania naszego miasta. Wierzę, że nowo wybrana rada będzie dobrze realizować swoje zadania, dobrze współpracować z prezydentem, że będzie spełniać rolę inspiratorską, podejmować nowe przedsięwzięcia, które będą zmierzały do tego, by miasto się rozwijało, a mieszkańcom żyło się lepiej.
Jan Dzida obrady prowadził aż do chwili, gdy radni wybrali przewodniczącego. Najliczniejszy Klub Wyborczy Wyborców Jacka Krywulta zgłosił kandydaturę Ryszarda Batyckiego, który w poprzedniej kadencji był wiceprzewodniczącym. Za tą kandydaturą w tajnym głosowaniu oddano 14 głosów za i 9 przeciw. Ryszard Batycki zasiadł za stołem prezydialnym, by pokierować dalszymi obradami. Dziękując tym radnym, którzy obdarzyli go zaufaniem zaznaczył, że głosy sprzeciwu traktuje jako wyzwanie. - Myślę, że społeczeństwo Bielska-Białej w minionych wyborach jednoznacznie wyraziło, jaki styl gospodarzenia miastem i jakie kierunki jego rozwoju akceptuje. Chciałbym, by trwała kontynuacja rozpoczętych zadań, żeby rada pomagała prezydentowi w tym trudnym okresie. Chciałbym również, by wojen na górze nie przenosić na obszar samorządu. Proszę pana prezydenta i urzędników miejskich o twórczą, rzetelną pracę dla rozwoju miasta i lepszej przyszłości naszych mieszkańców w myśl hasła tylko zgoda buduje. Zamierzam tą drogą iść – powiedział Ryszard Batycki. Dokonano wyboru wiceprzewodniczących. Grupa radych PO zgłosiła Jarosława Klimaszewskiego, byłego szefa rady, a radni PiS zgłosili swego przedstawiciela - Przemysława Drabka. W tajnym głosowaniu J. Klimaszewski otrzymał 22 głosy za i 1 przeciw, P. Drabek -17 za, 4 przeciw i 2 głosy nieważne. Tym samym obaj radni zostali wiceprzewodniczącymi i zasiedli za stołem prezydialnym. Tego dnia jeszcze rada przegłosowała dwie uchwały w sprawie rezygnacji ze zdobytych w wyborach mandatów. Taką pisemną rezygnację złożył Jacek Krywult - w związku ze zwycięstwem w wyborach prezydenckich - i Henryk Juszczyk - ze względu na pełnienie funkcji pełnomocnika prezydenta miasta.

Druga sesja

6 grudnia odbyła się druga sesja tej kadencji. Najpierw podjęto uchwały w sprawie objęcia mandatów przez dwie osoby, które zastąpiły osoby rezygnujące z mandatów. Irena Edelman z okręgu wyborczego nr 4 zajęła miejsce Jacka Krywulta, Antoni Kruczek z okręgu nr 5 wszedł w skład rady w miejsce Henryka Juszczyka. Radni ci złożyli ślubowanie. W ten sposób rada VI kadencji osiągnęła pełny skład 25 osób.
Ślubowanie złożył również prezydent Jacek Krywult, który odebrał oficjalnie nominację powierzającą mu sprawowanie urzędu prezydenta Bielska-Białej na następne cztery lata. Prezydent poinformował, że w obecnej kadencji jego zastępcami będą: Waldemar Jędrusiński, Zbigniew Michniowski i Lubomir Zawierucha, który wcześniej był zastępcą dyrektora Miejskiego Zarządu Dróg. Henryk Juszczyk będzie nadal pełnomocnikiem prezydenta miasta.
Tego dnia w części roboczej rada wybrała ze swego grona przewodniczących siedmiu komisji problemowych. Uchwalono też składy osobowe wszystkich komisji, zgodnie z regulaminem, który przewiduje, że radny może zasiadać maksymalnie w trzech komisjach.

Najważniejsze wydarzenia VI kadencji

W trakcie VI kadencji Miejski Zakład Komunikacyjny powiększył swój tabor autobusowy. Wydano kolejną lokalną monetę - Białkę z wizerunkami Bolka i Lolka. Drużyna TS Podbeskidzie wywalczyła historyczny awans do ekstraklasy, zaś piłkarze halowi Rekordu zajęli trzecie miejsce w ekstraklasie futsalu. Otwarto nowoczesne, bogato wyposażone w różne urządzenia i atrakcje kąpielisko w Cygańskim Lesie.

Szczególnie dużo radości mieszkańcom sprawiło oddanie do użytku północno-wschodniej obwodnicy miasta, z dwoma pasami ruchu na każdej z jezdni i pasem awaryjnym. W ramach inwestycji powstały 3 nowe węzły: Rosta, Krakowska, Mikuszowice, a jeden węzeł – Komorowice– został wyremontowany i zmodernizowany.
Rada Miejska podjęła uchwałę o przejęciu przez miasto Beskidzkiego Centrum Onkologii im. Jana Pawła II, prowadzonego dotąd przez powiat bielski. W efekcie tej decyzji BCO zostało połączone ze Szpitalem Ogólnym w jedną placówkę medyczną. Siedziba Domu Dziecka przy ul. Lompy została gruntownie odnowiona.

Wybudowana w bielskiej szkole muzycznej sala koncertowa został nagrodzona w konkursie Budowa Roku 2010. W tej sali gościł prezydent RP Bronisław Komorowski, biorąc udział w spotkaniu pod hasłem 20-lecie samorządu a rozwój regionu Podbeskidzia.

W Wapienicy oddano do użytku zupełnie nową szkołę – siedzibę Gimnazjum nr 15 wraz z sala gimnastyczną.

Po raz trzeci zorganizowano w Bielsku-Białej najważniejszą w Polsce imprezę lekkoatletyczną - Mistrzostwa Polski Seniorów w Lekkiej Atletyce. Rada Miejska uchwaliła nowe Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta.

Wmurowano kamień węgielny pod budowę nowego Stadionu Miejskiego przy ul. Żywieckiej.

Bielsko-Biała zajęło II miejsce w kategorii lokalna gospodarka energetyczna w konkursie Samorządowy Lider Zarządzania 2012.

W 2013 roku Bielsko-Biała zostało najładniej udekorowanym świątecznie miastem w Polsce, zwyciężając w konkursie Świeć się Energą.

Miasto wzbogaciło się o nowy obiekt sportowo-rekreacyjny – ośrodek narciarski z wyciągiem kanapowym na stoku Dębowca.

Z inicjatywy Rady Miejskiej rozpoczął się cykl spotkań na temat budżetu obywatelskiego. Po raz kolejny magazyn Forbes umieścił miasto Bielsko-Biała na trzecim miejscu ośrodków najatrakcyjniejszych dla biznesu.

Na długo przed terminem oddano do użytku nowy most drogowy w ciągu ulic PCK i 1 maja oraz przebudowane skrzyżowania ul. Sempołowskiej i PCK oraz Broniewskiego i PCK, które usprawniły podróżowanie w tej części miasta.

W 2014 roku nowym ordynariuszem bielsko-żywieckim został dotychczasowy rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie ks. prałat Roman Pindel.
7 kwietnia w sali sesyjnej Ratusza na wyjazdowym spotkaniu obradował Sejmik Województwa Śląskiego. Podczas 36.Bielskiego Rodzinnego Rajdu Rowerowego goszczący w Bielsku-Białej prezydent RP Bronisław Komorowski podpisał ustawę ułatwiającą budowę dróg rowerowych oraz wyznaczania szlaków turystycznych wzdłuż rzek oraz na wałach przeciwpowodziowych.

Podczas 10. Festiwalu Miast Partnerskich „Poznajmy się” nasze miasto otrzymało od Rady Europy Honorową Flagę Europy. Na ulicach pojawiały się rowery BBbike – Systemu Bezobsługowych Wypożyczalni Rowerów w Bielsku-Białej. Z okazji 90. urodzin najsłynniejszej śpiewającej bielszczanki – Marii Koterbskiej w Teatrze Polskim odbył się uroczysty koncert jubileuszowy. 

Kalendarium gminy Bestwina cz. 39

 

 

 1911

Edukacja
Rok 1911 był ważny dla całej gminy. Bestwina posiadała już szkołę czteroklasową, w której uczyli Józef Merta, Roman Tryhubczak oraz Janina i Emilja Wdowiszewskie. Jednoklasową szkołę miały Janowice, uczyły tu Wanda Godyniowa i Marya Narowska; Bestwinka, gdzie uczyli Józefa i Walenty Ozga (raz występuje jako Ozga, a innym razem jako Ożga – JK), oraz Kaniów, gdzie nauczycielką była Władysława Gąsiorowska.
Od tego roku szkoły we wszystkich wsiach miały uprawnienia szkoły państwowej.

Zaraza
10 lutego władze znów zakazały sprzedaży bydła i świń na terenie Bestwiny, Bestwinki i Kaniowa starego. Redakcja „Ślązaka” informowała w lipcu o występowaniu w poszczególnych wsiach zarazy pyskowo-racicowej.
W celu podniesienia wiedzy i świadomości rolników zorganizowano kurs rolniczo-hodowlany w Jawiszowicach. Słuchaczami kursu byli w największej czyści miejscowi rolnicy gminy Jawiszowice, kilka gospodyń i po kilku rolników z okolicznych gmin jak Dankowice, Stara Wieś, Janowice, Hecznarowice, Brzeszcze, Włosienica; liczba słuchaczów wynosiła od 48 do 60-ciu i charakterystycznem jest, że się nie zmniejszała, lecz zwiększała.
19 marca w Bestwinie prof. Regiec miał odczyt „O pielęgnowaniu drzew owocowych”.
„Dziennik Cieszyński” na swoich łamach przedstawił sprawozdanie z działalności kółek rolniczych w powiecie bielskim. Wynika z niego, że działało tu wtedy 37 lokalnych kółek, tylko 12 powiatów w całej Galicji mogło się poszczycić podobną liczbą, a w większości przypadków na powiat przypadało jedno kółko. Do trzydziestu siedmiu Kółek należy 2150 członków, przeciętnie po 56 członków, najwięcej członków ma Kółko w Szczyrku, bo 280, najmniej Czaniec –15. W bibliotekach kół znajdowały się 984 książki i prenumerowano 76 czasopism. Najwięcej czasopism posiadano w Hałcnowie (6) i Wilkowicach (5). W 1910 roku sprowadzono 244 drzewka owocowe, w czym przodowali sadownicy z Babic, Bestwinki, Rybarzowic, Starej Wsi i Witkowic. Koła bielskiego powiatu miały na wspólny użytek 25 maszyn rolniczych. Przeprowadziły drenacje na obszarze 432 morgów. Jedyną rzeczą, na którą narzekano, był fakt, że posiadano tylko 16 sklepów, co było związane z tym, że brakowało przyjaznego im punktu sprzedaży hurtowej. Z tego też powodu zainicjowano w Białej utworzenie składnicy towarowej.
    Mocno we znaki dała się rolnikom pryszczyca. W powiecie bialskim odnotowano 5 ognisk choroby, a w żywieckim aż 25. Ograniczenia sanitarne i nadzór weterynaryjny nad sprzedażą i ubojem zwierząt na zagrożonych terenach spowodowały bardzo duże straty finansowe.


W Bestwinie pod Białą otworzyli p. Ślosarczyk Antoni i Spółka parowy tartak. Przed rokiem byli założyli parową cegielnię z nowoczesnym francuskiem piecem pierścieniowym. W ubiegłym roku wypalili i sprzedali przeszło 1 ½ miliona cegły. W tartaku wyrabiają deski, łaty, gotowe więźby i całkowite budynki drewniane. Każdy zatem, kto chce budować, niechaj wpierw zażąda cen materyałów budowlanych od p. Antoniego Ślosarczyka i Spółki w Bestwinie.

Propinacja nowa po staremu
Tygodnik „Wieniec i Pszczółka” w marcu bardzo dużo miejsca poświęca planom zmian dotyczących produkcji i dystrybucji napojów alkoholowych. Sprawa była ważna, również „Silesia” poświęciła jej dużo miejsca. W 1910 roku wprowadzono nowe prawo podatkowe i nowe zasady udzielania koncesji, które miały zmienić dotychczasowy układ sił w tej branży. Jak łatwo się domyślić, stary układ przetrwał, lecz został zachwiany - wymieniono właścicieli karczm w poszczególnych wsiach, poza tym niewiele w tej materii się zmieniło. Tygodnik informował, że nowe prawo wprowadza bezpośrednią kontrolę nad osobami, obowiązanemi do uiszczenia krajowej opłaty konsumpcyjnej od piwa, a zamieszkałem w gminach, położonych w pasie granicznym od Śląska, aby tym sposobem położyć skuteczną tamę wprowadzaniu w granice kraju piwa niezameldowanego i tem samem nieopodatkowanego, wyrządzającemu przez to materyalne straty skarbowi krajowemu.
Kontrolę tę powierzył Wydział krajowy dzierżawcy opłaty komunalnej w Białej, Samuelowi Rappaportowi, który ją przy pomocy osób zaufania godnych tudzież odpowiedniej ilości strażników ma wykonywać.
Celem łatwiejszego, a dla interesowanych stron dogodniejszego sposobu wykonywania kontroli, ustanowiono na razie 7 biur meldunkowych.
Biura powstały w Białej, Bystrej, Szczyrku, Łodygowicach, Bestwinie, Kaniowie i Jawiszowicach. Osoby wprowadzające wszelkie piwo z poza granic kraju, bez względu na to czy piwo, to jest galicyjskiej prowencji (wyrobu), czy też obcokrajowej, mają je w najbliszem biurze meldunkowem zgłosić do opłaty i okartkowania zgłoszenia. Biuro meldunkowe wciągnie zgłoszoną ilość do wykazu, celem zawiadomienia Wydziału krajowego, dla wymierzenia opłaty, a beczki, względnie flaszki okartkuje, na dowód, ze piwo zameldowane. Na przeszło dwóch stronach redakcja rozpisuje się o wszystkich uprawnieniach kontrolerów i ich nieograniczonym wpływie na działalność całej branży. Kończy zaś artykuł stwierdzeniem: Kierownikiem głównym został zamianowany żyd Samuel Rappaport z Białej, który sobie przybrał do pomocy samach żydów, dawnych pod-propinatorów. Dla okrasy wzięto również 3 katolików Jakóba Płonkę, Józefa Grygierczyka, Jana Chlebka, ale nad tymi dwoma ostatnimi ustanowiono nadkontrolera w sławetnej osobie żyda Henryka Feliksa. To powierzenie tych biur meldunkowych samym żydom i powołanie na strażników prawdopodobnie również samych żydów, będzie miało tę stronę ujemną, a dla chrześcijańskiego przemysłu gospodnio-szynkarskiego wprost zabójczą, że ci kontrolerzy i strażnicy będą naszym chrześcijańskim szynkarzom wpychali trunki wyrobu żydowskiego, a biada temu szynkarzowi, który im się oprze, będzie miał rewizyi co niemiara. W Bestwinie było biuro nr 5 dla gmin Bestwina, Bestwinka, Janowice i Dankowice. Biuro nr 6 działało w Kaniowie dla gmin Kaniów i Kaniów dankowski. Kierownikiem biura w Bestwinie był Józef Grygierczyk zamieszkały pod numerem 5. Nad wszystkim czuwał Henryk Feliks z Bestwiny jako zastępca Rappaporta.

O tym zjawisku osobliwie donosi satyryczne pismo „Kikeriki”, pokazując żydowskich karczmarzy w podwójnej roli - zarabiają na pośrednictwie, bowiem załatwiają sobie koncesje u posła Paducha, i rozpijają polskiego chłopa. Gazeta nieprzypadkowo zajęła się tym posłem, gdyż „wsławił” się on sprzedawaniem koncesji - brał łapówki za przyznanie propinacji. Klub Polski odciął się od jego praktyk, jednak Paduch próbował nadal uczestniczyć w pracach klubu. Cały parlament protestował, a Polski Klub mówi: fuj... Pismo „Bie Bombe” zajmujące się sprawami parlamentu podsumowało te fakty następująco: W Polskim Klubie doszło do rozłamu. Wielkim odkryciem było, że koncesje zostały sprzedane. Nie ukarano jednak winnych, lecz pomimo tego przedłożono rządowi koncesje. Bowiem bez koncesji Polski Klub nie mógłby istnieć. Ponieważ w większości zgromadzili się tam koncesjonowani politycy . Gazeta „Der Floh” zamieściła prześmiewczy wierszyk dotyczący tej sprawy pt. „Szlachetni Polacy”, który zaczynał się od słów: W wysokim domu siedzą szlachetni szlachcice, / Którzy powinni siedzieć gdzie indziej.... Sprawa była poważna, gdyż faktycznie Klub Polski lobbował za tym, aby jak najwięcej koncesji otrzymali na terenie Galicji Polacy; chodziło o zmianę ówczesnego stosunku sił w branży alkoholowej. Niektórzy posłowie zapominali, że cel nie uświęca środków, i postępowali skandalicznie, wcale się z tym nie kryjąc. Oprócz Paducha, szczególnie mocno działał w tej materii poseł Stapiński, który tak tłumaczył swoje racje: Drogi kolego. Proszę wziąć ze mnie przykład. Nie można kurczowo zawsze trzymać się zasad, bowiem musimy robić koncesje dla swoich, musimy wspierać swoich. I ja nadal będę robił koncesje.
 
Kubik wraca na salony
W 1911 roku doszło do rozpisania nowych wyborów. Najwięcej miejsca prasa poświęcała wyborom do Sejmu. Wielki przedwyborczy artykuł w „Wieńcu i Pszczółce” zakończono słowami: W Imię Boże, pomni, że wszystko powinno się czynić dla dobra wiary, ojczyzny i ludu, zacznijcie na nowo pracę, natężcie siły, nie szczędźcie trudu i przejęci myślą, że musicie wygrać, musicie postawić na swojem, idźcie ku zwycięstwu chrześcijaństwa nad socyaldemokratyzmem, ludowcostwem i stańczykami! Bóg z Wami, Bracia! Wasi byli posłowie: ks. Stanisław Stojałowski, Stanisław Stohandel, Maciej Fijak, Tomasz Szajer, Ludwik Dobija. Redakcja, która równocześnie była sztabem wyborczym partii chrześcijańsko-ludowej, zapowiedziała zjazd SChLna 9 kwietnia do Domu Polskiego w Bielsku. Wezwała również członków stronnictwa, aby sprawdzili, czy są umieszczeni w spisie wyborców.  
Swoje listy w regionie szybko ułożyli ludowcy. I tak z okręgu Biała - Oświęcim kandydował Franciszek Maślanka i były poseł Jan Kubik, natomiast z okręgu Żywiec – Maków – Jordanów - Sucha Stanisław Szczepański i poseł sejmowy Szwed. PSL zapowiedziało zjazd Rady Naczelnej do Krakowa na 9 kwietnia. Przez cały maj pojawiali się nowi kandydaci, a ich liczba i „jakość” sprawiły, że „Czas” bez ogródek pisał: Ponadto jest kilka jeszcze wręcz humorystycznych słabszych kandydatur, zachęconych pewnie przez garstkę „dobrych znajomych przy kieliszku”. Satyryczne pismo „Kikeriki” studziło rozgrzane głowy wyborców, pokazując starą prawdę, że politycy przed wyborami kłaniają się wyborcom w pas, a po wyborach pokazują dobitnie, gdzie elektorat mają.
Tym razem w obozie ks. Stojałowskiego doszło do rozbicia. W trzeciej turze, która odbywała się 28 czerwca, w okręgu bielskim zmierzyli się ze sobą Kubik (ludowiec), Dobija (w tym momencie chrz. soc.) Stohandel (Stoj), a w okręgu żywieckim Rusin (ludowiec), Fijak (Stoj) i Haller (praw. nar). Posłami, wg wstępnych danych, zostali Jan Kubik, Ludwik Dobija, Cezary Haller i Józef Rusin. Jak łatwo się domyślić, to bratobójcza walka pośród „pobożnych socjalistów” pozwoliła wrócić do gry Janowi Kubikowi.
Na łamach „Wieńca i Pszczółki” pojawiają się długie artykuły na ten temat po wymownymi tytułami: Wybrani czy mianowani posłowie?, Upadliśmy, czyśmy zostali ograbieni?, Gwałty wyborcze. Wiernym — i niezłomnym cześć i dzięki!, Pokłosie wyborcze, Złodzieje. Czytając je, warto po raz kolejny zwrócić uwagę, że ocena polityczna z rzeczywistą niewiele ma wspólnego. Przyzwyczailiśmy się, że Jan Kubik odsądzany był od czci i wiary, teraz jednak czarnym bohaterem stał się Ludwik Dobija, jeszcze w kwietniu wzór cnót i kryształowy człowiek godny naśladowania.
W lipcu ogłoszono wynik wyborów w Białej: dwaj kandydaci rządowi: osławiony bluźnierca i zawadyjaka Jan Kubik oraz zaprzaniec, geszefciarz Ludwik Dobija, mianowani zostali posłami na powiat bialski. Wiadomość tę powitała radośnie czekająca w knajpach hałastra pijacka, razem z Niemcami, żydami i częścią rządowo-ludowcowej polskiej tak zwanej inteligencyi bialskiej. Szczególnie mocno gazeta stojałowczyków piętnowała tych posłów, ponieważ Kubik wystąpił z partii ks. Stojałowskiego kilka lat temu, a Dobija zaledwie miesiąc wcześniej był kandydatem mocno popieranym przez stronnictwo.
Ludwik Dobija szukał sobie miejsca w nowym parlamencie i, jak donoszono z Wiednia, podobno przystępuje do formującego się centrum. „Kurier Lwowski” potwierdzając tę informację pisał, że Dobija robi kolejną woltę - w trakcie wyborów, gdy zmieniał barwy partyjne zobowiązał się, że w parlamencie wejdzie do klubu ludowców i na tę okoliczność podpisał odpowiedni cyrograf. Teraz oświadczył, że nie ma takiego zamiaru. Jak widać, rzeczywistość była płynna...
Ostatecznie w lipcu 1911 roku do Rady Państwa w Wiedniu wybrano 511 posłów na 516 mandatów. Czterech, w tym Daszyński, zostało wybranych w dwóch okręgach i mieli dwa mandaty, a jeden z wybranych - dr Löwenstin - złożył mandat. Do parlamentu weszło 120 posiadaczy ziemskich, 59 adwokatów i tyleż samo dziennikarzy i literatów. Komentując ten skład i pojawienie się po raz kolejny w parlamencie różnego rodzaju pieniaczy, satyryczny tygodnik „Kikeriki” zaproponował, aby obrady posłów przenieść do parku rozrywki na Praterze, by były rozrywką dla gawiedzi.

W październiku umarł ks. Stanisław Stojałowski, który był również posłem do parlamentu krajowego we Lwowie. Na 19 grudnia rozpisano wybory do Sejmu krajowego na miejsce zmarłego ks. Stojałowskiego. Zamiar kandydowania zgłosili dr Łazarski, Dobija, Śmieszek, Kubik i Weyde. Wśród chętnych wymieniano również dr. Mayzela i dyrektora szkoły rolniczej Ponińskiego..
Ostatecznie stronnictwo chrześcijańsko-ludowe, które po śmierci ks. Stojałowskiego przejął poseł Jan Zamorski, uznało, że nie wystawi własnego kandydata, a najlepiej reprezentować region będzie dr Stanisław Łazarski. Można śmiało powiedzieć, że był on jak na owe czasy prawdziwym mężem stanu.

O sokołach z Janowic
W sierpniu gazety wróciły do ubiegłorocznego napadu na członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” z Janowic. „Gwiazdka Cieszyńska” przypomniała proces, do jakiego doszło przed sądem okręgowym w Wadowicach po napadzie 5 czerwca 1910 roku w Hałcnowie na polskich sokołów z Janowic wracających z uroczystości 10-lecia TG „Sokół” w Białej. Jak relacjonował „Kurier Lwowski”, 150 osób napadło wtedy na kilku sokołów niedaleko gospody Olmy. Teraz za ten czyn przed sądem stanęło 13 nordmarkowców w wieku od 15 do 27 lat. Sąd skazał Rudolfa Ditte i Jana Jenknera na 2 miesiące ciężkiego więzienia, a Karola Fialka, Józefa Dyczka, Rudolfa Becka, Franciszka Becka oraz Franciszka Juszczaka na 6 tygodni ciężkiego więzienia oraz zapłacenie kosztów postępowania. Adwokat oskarżonych Korn w swojej mowie końcowej stwierdził: Kto akta tej sprawy czytał, musiał przyjść do tego przekonania, że głównych sprawców całego zamieszania tu nie ma, ale są to tylko małoletnie dzieci, które mają zielono w głowie, żółto w dziobie, a których szowinistyczna gazeta wezwała, aby pili i bili. Sprawcy główni wyszli cało, a zasądzeni tutaj mają być ludzie, którzy nawet świadomości nie mieli, co robili. Warto zaznaczyć, że z opinią obrońcy w pełni zgadzali się polscy oskarżyciele i polskie gazety, które jako głównego winowajcę wskazywały prof. Piescha. Na łamach „Ostschlesische deutsche Zeitung” Piesch zamieścił cały cykl artykułów, w których nawoływał do czynnej napaści na sokołów. To samo wydarzenie i późniejsze postępowanie sądowe tak pogardliwie przedstawiał polskojęzyczny „Ślązak”: Zleciało się wszechpolskie „sokolstwo” do Białej, aby ludności bialskiej pokazać swoje (niejeden pożyczane) buty i rogate „mycki”. Dziewięciu nadzwyczaj odważnych „braci sokołów” przejeżdżało, po całodziennej pracy w szynkach bialskich, wieczorem przez Hałcnów. Kilku wyrostków hałcnowskich zobaczywszy śmieszne miny odważnych, przepędziło kijami marsowych „braci sokołów” poza wieś. Dnia 18 i 19 z.m. zasiedli chłopcy jako oskarżeni przed sądem w Wadowicach. Nie lada była to rozprawa, kiedy aż 28 świadków musiało coś nagadać, by jakąkolwiek winę wynaleźć. I myślicie czytelnicy, że chłopców uwolniono? Gdzie tam...


Kanałowa inwestycja
27 grudnia 1911 r. w Brzeźnicy nad Wisłą ruszyła ważna dla całej Galicji inwestycja - budowa systemu kanałów, które miały połączyć Wisłę nie tylko z Dunajem, ale również z Odrą i Dniestrem. Inicjatywę taką zgłoszono już w 1901 roku, ale plany był wielokrotnie modyfikowane. W tym konkretnym dniu rozpoczęto pracę nad tzw. Kanałem Galicyjskim, czyli podstawową drogą wodną o długości ponad 125 kilometrów, która miała być osią całego systemu. Konkretne decyzje, czy trasa pójdzie na południe, wschód czy zachód, zgodnie z „austriackim porządkiem” pozostawiono na później. W uroczystości poświęcenia przedsięwzięcia wzięli udział między innymi starostowie Biesiadecki z Białej i Kulisz z Bielska. Projekt dotyczył m.in. Kaniowa. Kilka lat wcześniej przemianowano drogę z Kaniowa do Dziedzic. Ten trakt miał połączyć port rzeczny ze stacją kolejową.

Kalendarium Bielska-Białej 1956 – 1989

 Kalendarium Bielska-Białej 1956 – 1989

Czasy PRL to historia jakże bliska i daleka zarazem. Szczególnie wtedy gdy jest przedstawiana przez pryzmat ówczesnych środków masowego przekazu. Z jednej strony to przecież wydarzenia, w których sami uczestniczyliśmy, a z drugiej fakty odpowiednio przekazywane przez ówczesną prasę. Dlatego miłą lekturę przygotował dla nas bielski historyk dr Macieja Bujakowskiego.
Ksiażka pt. Kalendarium Bielska-Białej 1956-1989, to zbiór wiedzy o naszym mieście i regionie.
Przygotowana publikacja to historia stolicy Podbeskidzia przedstawiona w nieco inny sposób. Autor w układzie kalendarzowym przedstawia wydarzenia jakie miały miejsce w Bielsku-Białej w okresie PRL-u. Zaprezentowane fakty historyczne oraz liczne fotografie opatrzone są szerokim komentarzem historycznym. Na blisko 300 stronach została przedstawiona różnorodna tematyka, od spraw kuriozalnych jak zakazu używania odkurzaczy i pralek w godzinach popołudniowych z powodu przeciążenia sieci elektrycznej, po wydarzenia roku 1980, czyli fali protestów i strajków jakie przetoczyły się przez Bielsko-Białą. Nawet ci,  którzy dobrze znają historię naszego miasta będą zapewne zaskoczeni artykułami o ciastkach z ryb, czy granym hejnale z wieży zamkowej. Praca powstała przy bliskiej współpracy z Kroniką Beskidzką na podstawie, której w dużej mierze zostało opracowane „Kalendarium”. Książka została wydana nakładem Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Miejskiego w Bielsku-Białej.

Maciej Bujakowski – historyk, doktor nauk humanistycznych (Instytut Historii Nauki PAN w Warszawie). Pracownik Akademii Techniczno-Humanistycznej w Bielsku-Białej. Od czerwca 2017 r. prezes Bielsko-Bialskiego Towarzystwa Historycznego. Autor i współautor kilkudziesięciu artykułów, m.in.: Działalność oświatowa Sióstr Szkolnych de Notre Dame w Bielsku, Walka z analfabetyzmem w Bielsku i Białej w okresie II RP i PRL-u; książek, m.in. Historia parafii w Godziszce; współredaktor pozycji: Bielsko i Biała podczas II wojny światowej – wybrane aspekty.