Szkic z dziejów samorządu cz. 3

 

 

II KADENCJA 1994-1998

Przewodniczący Rady Miejskiej:
Marian ANTONIK     od 30.06.1994 r.  do 27.06.1995 r.
Henryk JUSZCZYK     od 27.06.1995 r.  do końca kadencji
       
Wiceprzewodniczący Rady Miejskiej:
Henryk Juszczyk     od 30.06.1994 r.  do 27.06.1995 r.
Jerzy Balon     od 30.06.1994 r.  do końca kadencji
Jan Kania     od 27.06.1995 r.  do końca kadencji

Zarząd Miasta Bielska-Białej

Lp.     Imię i Nazwisko     Stanowisko     Okres pełnienia funkcji
w Zarządzie Miasta
1.     Zbigniew MICHNIOWSKI     Prezydent Miasta     7.07.1994 r. - 27.06.1995 r.
2.     Zbigniew LERACZYK     Wiceprezydent Miasta
Prezydent Miasta     7.07.1990 r. - 27.06.1995 r.
27.06.1995 r. - 15.12.1998 r.
3.     Jerzy KRAWCZYK     Wiceprezydent Miasta     7.07.1994 r. - 15.12.1998 r.
4.     Marian ANTONIK     Wiceprezydent Miasta     27.06.1995 r. - 15.12.1998 r.
5.     Jan CHRZĄSZCZ     Członek Zarządu Miasta     7.07.1994 r. - 27.06.1995 r.
6.     Stanisław JAKUBOWSKI     Członek Zarządu Miasta     7.07.1994 r. - 27.06.1995 r.
7.     Krzysztof JONKISZ     Członek Zarządu Miasta     7.07.1994 r. - 27.06.1995 r.
8.     Jan KANIA     Członek Zarządu Miasta     7.07.1994 r. - 27.06.1995 r.
9.     Janisław GRONDYS     Członek Zarządu Miasta     27.06.1995 r. - 17.02.1998 r.
10.     Franciszek NIKIEL     Członek Zarządu Miasta     27.06.1995 r. - 15.12.1998 r.
11.     Andrzej PORANIEWSKI     Członek Zarządu Miasta     27.06.1995 r. - 15.12.1998 r.
12.     Henryk KENIG     Członek Zarządu Miasta     10.03.1998 r. - 15.12.1998 r.

Sekretarz Miasta i Skarbnik Miasta
Imię i Nazwisko     Stanowisko     Okres pełnienia funkcji w Zarządzie Miasta

Grzegorz TOMASZCZYK  Sekretarz Miasta 7.07.1994 r. - 15.12.1998 r.

Anna ŁAKOMSKA  Skarbnik Miasta 7.07.1994 r. - 15.12.1998 r.

Wykaz radnych Rady Miejskiej w Bielsku-Białej
Lp.     Nazwisko i imię
1.     ANTONIK Marian
2.     BALON Jerzy
3.     BIŃCZAK-HAŃDEREK Elżbieta
4.     BŁASIAK Władysław
5.     CHODOROWSKI Ryszard
6.     CHRZĄSZCZ Jan
7.     CIUĆKA Antoni
8.     DOMINIK Joanna
9.     GEBAUER Zbigniew
10.     GIERTLER Dariusz
11.     GRONDYS Janisław (zm.1998, wygaśnięcie mandatu 9.02.1998)
12.     GRZBIELA Jacek
13.     HANDZLIK Wiesław
14.     HEJNY Ludwik (zm.2017)
15.     JAKUBICZKA Andrzej (zm.2010)
16.     JAKUBOWSKI Stanisław
17.     JONKISZ Krzysztof
18.     JUSZCZYK Henryk
19.     KANIA Jan
20.     KANIA Stanisław
21.     KAŹMIROWICZ Elżbieta
22.     KENIG Henryk
23.     KILARSKI Paweł
24.     KRAWCZYK Jerzy
25.     KUBIK Witold
26.     LEKKI Artur (zm.2014)
27.     LERACZYK Zbigniew
28.     LISZKA-GĄSIOR Ewa
29.     MUSIALSKA Anna
30.     NALEPA Grażyna
31.     NIESYT Mieczysław
32.     NIESYTO Józef
33.     NIKIEL Franciszek
34.     NOWORYTA Stanisław
35.     OKRZESIK Janusz
36.     PIECUCH Stanisław
37.     PORANIEWSKI Andrzej
38.     REDKOWSKA Barbara
39.     ROSNER Eugeniusz (zm.2010)
40.     RYSZKA Piotr
41.     RYSZKA Stanisław
42.     SACHAJKO Jan (objęcie mandatu 10.03.1998, zm.2009)
43.     STASIOWSKI Leszek (zm.2016)
44.     STYCZEŃ Mirosław
45.     URBAN Henryk
46.     WALUŚ Barbara

Wybory

W maju 1994 roku dobiegła końca pierwsza kadencja samorządu terytorialnego, w czerwcu 1994 roku odbyły się wybory Rady Miejskiej drugiej kadencji. Brało w nich udział 42.338 bielszczan, którzy najwięcej, bo 9.532 głosy, oddali na kandydatów Unii dla Bielska-Białej. 8.792 głosy padły na kandydatów Koalicji Samorządowej dla Bielska-Białej, 6.792 głosy na listę Sojuszu Lewicy Demokratycznej, 6.514 głosów na listę Koalicji Bielskiej, 2.753 głosy na listę Konfederacji Polski Niepodległej, 1.286 głosów na Forum Gospodarcze, 1.161 głosów na listę Zbigniewa Pietrzykowskiego, 1.093 głosy na listę Unii Pracy, 989 głosów na Towarzystwo Gospodarcze, 686 głosów na Polskie Stronnictwo Ludowe, 648 głosów na listę Polskiej Partii Emerytów i Rencistów, 518 głosów na Zieloną Listę, 318 głosów na listę Komitetu Wyborczego Mieszkańców Leszczyn, 262 głosy na listę Stowarzyszenia Osób Niepełnosprawnych, 164 głosy na listę Rady Osiedla Kopernika, 142 głosy na listę Niezależnych, 81 głosów na listę Bezpartyjnych, 76 głosów na PPS, 74 głosy na listę Niepartyjni-Niezależni, 73 głosy na listę Towarzystwa Miłośników Lwowa, 68 osób poparło kandydatów Bielskiego Towarzystwa Tramwajowego, 25 - Stowarzyszenie Consensus, 21 osób zagłosowało na Polski Ruch Monarchistów.
W skład Rady Miejskiej w Bielsku-Białej weszło 45 radnych, w tym 16 mandatów zdobyła Unia dla Bielska-Białej, 13 – Koalicja Samorządowa, 8 – SLD, 7- Koalicja Bielska oraz 1 mandat – Konfederacja Polski Niepodległej.
Rekordowy wynik otrzymał dotychczasowy prezydent Krzysztof Jonkisz – 1047 głosów.
Radni utworzyli trzy kluby: Unia dla Bielska-Białej, Bielska Koalicja Samorządowa (w jej skład weszli radni Bielskiej Koalicji, Koalicji Samorządowej dla Bielska-Białej, Konfederacji Polski Niepodległej) i Sojusz Lewicy Demokratycznej.

Pierwsza sesja

30 czerwca 1994 roku w sali sesyjnej Ratusza odbyła się uroczysta inauguracyjna sesja Rady Miejskiej drugiej kadencji z udziałem licznych gości. Reprezentujemy różne środowiska wyborców i różne ugrupowania polityczne. Wierzę jednak, że te różnice będą czynnikiem wzbogacającym naszą pracę o nowe obserwacje i doświadczenia, a nie przyczyną konfliktów. Nasi wyborcy obdarzyli nas bowiem swym mandatem nie dla realizacji grupowych interesów, ale dla konstruktywnej pracy na rzecz całego miasta - mówił podczas inauguracji przewodniczący Rady Miejskiej pierwszej kadencji Henryk Juszczyk.
Obrady poprowadził radny senior Józef Niesyto. Radni złożyli ślubowanie: Ślubuję uroczyście jako radny pracować dla dobra i pomyślności naszej gminy, działać zawsze zgodnie z prawem oraz z interesami gminy i jej mieszkańców, godnie i rzetelnie reprezentować swoich wyborców, troszczyć się o ich sprawy oraz nie szczędzić sił dla wykonywania zadań gminy.
Na stanowisko przewodniczącego rady Klub Bielsk Koalicji Samorządowej zgłosił kandydaturę Henryka Juszczyka, Klub Unii dla Bielska-Białej - Mariana Antonika, ten drugi uzyskał większą liczbę głosów i został nowym przewodniczącym. Rada wybrała też dwóch jego zastępców - Jerzego Balona i Henryka Juszczyka - oraz delegatów do Sejmiku Samorządowego, którymi zostali: Janusz Okrzesik, Stanisław Jakubowski, Władysław Błasiak i Ludwik Hejny.

Druga sesja

Na sesji 7 lipca 1994 r. dokonano wyboru prezydenta miasta i zarządu. W imieniu Klubu Radnych Bielskiej Koalicji Samorządowej były prezydent Krzysztof Jonkisz zgłosił kandydaturę spoza rady - Zbigniewa Michniowskiego, który od l lipca 1993 r. był dyrektorem Biura Wystaw Artystycznych. Innych kandydatur nie było (radny i wiceprezydent w pierwszej kadencji Zbigniew Leraczyk nie wyraził zgody na kandydowanie). W tajnych wyborach radni zaakceptowali kandydaturę Michniowskiego. Przewodniczący Rady Miejskiej Marian Antonik przyjął ślubowanie, jakie złożył przed radą nowo wybrany prezydent. Zbigniew Michniowski przedstawił dwie osoby jako kandydatów na swych zastępców - Zbigniewa Leraczyka z Unii dla Bielska-Białej i Jerzego Krawczyka z Bielskiej Koalicji Samorządowej. Rada w głosowaniu tajnym wybrała zgłoszone osoby.
Wybrano również pozostałych członków Zarządu Miasta, którymi zostali: Jan Chrząszcz z BKS, Stanisław Jakubowski z Unii dla Bielska-Białej, Jan Kania z Unii dla Bielska-Białej i Krzysztof Jonkisz z BKS. Na tym samym posiedzeniu utworzono komisję do prac nad statutem gminy i regulaminem Rady Miejskiej.

Najważniejsze wydarzenia II kadencji

Z dniem 1 października 1994 roku, na wniosek radnych, w strukturze Urzędu Miejskiego wyodrębniono Biuro Rady Miejskiej w randze samodzielnego Wydziału do realizacji zadań związanych z funkcjonowaniem Rady Miejskiej.
Już pod koniec pierwszej kadencji Bielsko-Biała zdecydowało się na program pilotażowy, przejmując od administracji rządowej m.in. szkoły średnie, służbę zdrowia, placówki kultury i pomocy społecznej. Od początku zakładano, że do tych placówek trzeba będzie dopłacać z własnego budżetu. Dlatego, pierwszym i najważniejszym zadaniem samorządowców była walka o pieniądze z budżetu centralnego na ich bieżące utrzymanie. Sprawę tę ostatecznie udało się uregulować dzięki tzw. Ustawie o wielkich miastach z 24 listopada 1995 r., która przyznawała dużym miastom większy udział w podatkach od osób fizycznych. W tym też roku samorząd przejął szkoły podstawowe.

Najważniejszym prestiżowym wydarzeniem drugiej kadencji była wizyta Ojca Świętego Jana Pawła II w Bielsku-Białej 22 maja 1995 r. Jubileusz 550-lecia obchodził kościół św. Mikołaja, jubileusze stulecia świętowały bielskie tramwaje i wodociągi, miejska sieć gazownicza i elektryczna, Ratusz Miejski i schronisko na Szyndzielni. Rocznice te zaowocowały okolicznościowymi inicjatywami upamiętniającymi dorobek wielu pokoleń bielszczan. Szczególnie uroczyście obchodzono 13 października 1997 r. stulecie istnienia Ratusza, który został na tę okazję gruntownie odnowiony.

W trakcie II kadencji Rada Miejska Bielska-Białej przyjęła uchwałę w sprawie ustanowienia flagi miejskiej, rozstrzygnięto także konkurs na logo miasta. Zadecydowano o utworzeniu Miejskiego Domu Kultury z siedzibą w Domu Kultury Włókniarzy.

Przedsiębiorstwo wodociągowe Aqua jako pierwsza spółka komunalna w Polsce, otrzymało 28,5 mln dolarów kredytu z Banku Światowego i Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska na modernizację miejskiej sieci wodociągów i kanalizacji.

Władze miejskie zdecydowały o przystąpieniu Bielska-Białej do Stowarzyszenia Gmin Polska Sieć Energie-Cites (w czerwcu 1994 r.), a także włączeniu się do europejskiej sieci miast Energie-Cites Europa (w lutym 1997 r. Bielsko-Biała zostało członkiem zarządu tego stowarzyszenia). Na przełomie 1997 i 1998 r. utworzono Biuro Pełnomocnika Prezydenta Miasta ds. Zarządzania Energią, które pokierowało rozpoczętymi wcześniej pracami w tym obszarze, m.in. wymianą starych lamp ulicznych, które zastąpiło oświetlenie energooszczędne (na 142 ulicach wymieniono 2082 sztuki starego oświetlenia, zastępując je 1493 nowymi).

Aby poprawić sytuację mieszkaniową, powołano Agencję Wspierania Inicjatyw Mieszkaniowych oraz - wspólnie ze Śródmiejską Spółdzielnią Mieszkaniową - utworzono Bielskie Towarzystwo Budownictwa Społecznego. Powołano także Fundację Bielska Starówka, rozpoczęło się planowanie rewitalizacji Starówki. Z myślą o inwestycjach publicznych zakupiono m.in. tereny dla Beskidzkiej Giełdy Towarowej oraz hale przemysłowe Finexu.  

Bielskie i Bialskie drogi cz. 2

 

 

 Bielsko polskim miastem,
Czyli o tożsamość w nowym kraju.

Ostatecznie Bielsko wraz z powia­tem weszło w obręb utworzonego w czerwcu 1922 roku polskiego województwa śląskiego, Biała natomiast przynależała do województwa krakowskiego. I od tego czasu rozpoczęła się nowa era samorządu.
W Bielsku możemy mówić o tym od 18 grudnia 1922 roku. Wtedy to odbyła się pierwsza sesja nowo wybranej Rady Miejskiej w Bielsku. Komisarz rządowy Kuno de Pongratz przekazał prowadzenie obrad najstarszemu radnemu 75 letniemu Izaakowi Rapaportowi. Radni powierzyli urząd burmistrza Kuno de Pongratzowi, a jego zastępcami zostali: poseł Karol Fuchs, dyrektor PKKP Szczęśny Kobylański. Potwierdzenie prawomocności wyborów otrzymano dopiero 3 marca 1923, chociaż decyzję podpisał wojewoda 27 lutego. Przypominam o tym, gdyż do tego czasu Rada Miasta działała trochę w zawieszeniu. Doskonale tę niedogodność ilustruje problem ze sprzedażą placu Blichowego.

Pieniędzy nam potrzeba,
czyli jak sprzedać nie swój plac

Jedną z pierwszych spraw z jakim przyszło zmierzyć się radnym Bielska, była sprzedaż placu Blichowego Powiatowej Kasie Chorych, która tam chciała wznieść swój budynek. Pozornie sprawa wydawała się błaha i wręcz techniczna. Tym bardziej, że miasto ostatecznie podniosło swoje żądani z 40 na 100.000.000. Mkp., a Kasa je wstępnie zaakceptowała. Mające ogromne potrzeby miasto chętnie taką kwotę postanowiło przyjąć. Radni spotkali się w tej sprawie na nadzwyczajnej sesji 22 stycznia 1923. Jednak, gdy miano przegłosować stosowną umowę, nagle okazało się, że wspomniany plac... nie należy do miasta. Stało się to 30 kwietnia 1901 roku. Ówcześni radni postanowili, że będzie on wydzielony z majątku gminnego i stanie się dobrem publicznym! Konsternacja na sali była duża, gdyż jeszcze nie otrzymane pieniądze już wstępnie podzielono. Z tego względu szukano rozwiązań. Wszystkie analiz prawne pokazywały, że procedura taka potrwa co najmniej 2 lata. Radny Dziki nie krył irytacji, że tydzień temu burmistrz i jego służby przekonywał, że plac jest w ich gestii, a teraz mówią, że nie. Mądre głowy nie mając klucza zaczęły szukać „wytrycha”. Proponowano uchwałę warunkową, że my sprzedamy, a potem dogadamy się z Wojewodą itp. Na szczęście radny i poseł Panth przypomniał zebranym, że tak naprawę to nie są jeszcze ukonstytułowani i wszelkie uchwały każdy będzie mógł zaskarżyć. To jednak nie zraziło kolegów. W tych okolicznościach Panth zapowiedział, że jeżeli zostanie w tej sprawie podjęte głosowanie, to jego stronnictwo opuści obrady. Brak kworum skutecznie ostudził zapędy Rady, aby naginać prawo.
W tym czasie w sekcji budowlano-policyjnej zasiadali następujący radni: Przewodniczący Gröger, członkowie: Arzt, Dr Baum, Dr Bogaczewski, Dziki, Richter, Strack, Pilarzy, Wiesner.
    4 kwietnia 1923 radni zabezpieczyli dla gminy działkę u zbiegu ulicy Górskiej i Blichowej, aby uzyskać tam w przyszłości placu narożnego. Dużo dyskusji wywołał wniosek, aby zakazać ruchu samochodów ciężarowych ulicą Bożniczą. Rada postanowiła wniosek Banku eskontowego odrzucić. Wprawdzie radny Rudolf Harok przypomniał, że przed wojną był tam zakaz, którego nikt nie odwołał, a tylko przestał on być respektowany przez kierowców. Radny Twardy przypomniał, że ciężarówki nie mogą już jeździć ul. Wałową, 3 maja i przez pl. Giełdowy, co oznacza, że w tej części miasta może taki samochód poruszać się tylko ul. Bożniczą. Przypomniano też, że przed wojną w Bielsku było 6 samochodów ciężarowych, a obecnie jest ich 100! .
    W opłakanym stanie był ulica Wałowa, która zwłaszcza w czasie roztopów nie nadawała się do użytku. Z tego powodu pod nadzorem samego starszego radcy kolejowego inż. Wassera jezdnię wyszutrowano, a następnie walcem parowym utwardzono.
    Interweniowano też u wojewody, aby przekazał stosowne środki na utrzymanie gościńca rządowego Cieszyn-Bielsko.

Kalendarium gminy Bestwina cz. 35

 

 

1907
W tym roku doniesienia prasowe na temat gminy Bestwina właściwie przynoszą tylko informacje polityczne związane z wyborami do Rady Państwa w Wiedniu. Są niezwykle barwne i tych, którzy pasjonują się meandrami życia politycznego, odsyłam do notatek prasowych. Ja tylko w kilku zdaniach streszczę ówczesną sytuację. Nasz główny bohater Jan Kubik tuż przed wyborami zmienił front, i zaczął wszystkim powtarzać, że jego antyklerykalizm rozdmuchali stojałowczycy i że nie jest prawdą, jakoby on bluźniercze interpelacje podpisywał. Jak łatwo się domyślić, sprawa wylądowała w sądzie. Po przeczytaniu stenogramów i interpelacji sąd uznał, że Kubik kłamie. To był przysłowiowy gwóźdź do trumny kubikowej kariery, bowiem katolicy mu i tak nie uwierzyli, a bezbożni zaczęli się wahać, czy aby poseł Jan jest tak postępowy, jak się wcześniej przedstawiał. Nic więc dziwnego, że Kubik odpadł już w pierwszej turze, gdy tymczasem jego dawni koledzy z Chrześcijańsko-Ludowego Stronnictwa zgarnęli w regionie całą pulę. Na cztery miejsca, o które walczyli, wprowadzili czterech posłów: Dobiję, Fijaka, Stohandla i Stojałowskiego. Jak łatwo się domyślić polityczni rywale dali upust swej radości, że „zdrajca, heretyk i bezbożnik” Kubik przepadł w wyborach. W swym organie zamieścili nawet wierszyk:

Do stolarza Kubika

Hej Kubiku otrzyj łezki!
Chwyć się raczej strugać deski,
I zrób trumnę kamratowi,
Daszyńskiemu Ignacowi.

Zrób mu prędzej — bo już cuchnie
I ta sława jego głuchnie,
Każdy teraz nim się brzydzi,
Nawet z Wiekiem wszyscy żydzi.

Więc się chwyćcie jego cielska,
Ty, Jaś, Reger, Mosiek z Bielska,
I złóżcie go do tej trumny,
Niech odpocznie Ignac dumny.

Nie zapomnij też i sobie
Zrobić trumny i w tym grobie,
Złóż swą głowę co Daszyński,
A przysypie was Stapiński.

Wasz jedyny spadkobierca:
Brat, kolega, współbluźnierca,
Który gdy znów zbroi tyle,
Legnie przy waszej mogile.

A więc nie żałujże hebla
Wierny uczniu mistrza Bebla,
Tylko deski struż zawzięcie,
Boś już nie jest w parlamencie.

Dla prawdy historycznej trzeba wyraźnie zaznaczyć, że najwięcej głosów, bo aż 581, Jan Kubik otrzymał w gminie Bestwina. Po wyborach zajął się zwalczaniem wójta Janowic Antoniego Kozaka. Można też zauważyć, że wyciągnął wnioski ze swojej przegranej. Przestał się pakować we wszystkie akcje antykościelne, a równocześnie twardo trzymał się swoich poglądów. Bardzo też poszerzył zakres swoich wystąpień. Teraz na spotkaniach więcej mówił o doli i niedoli robotników i chłopów, o ubezpieczeniach społecznych, a nawet sprawach patriotycznych, które wcześniej u niego raczej nie występowały. 8 grudnia w Janowicach zorganizował spotkanie, na którym wspólnie z panem Szado, nauczycielem z Białej, przedstawiał gwałty, jakich dokonują Prusacy na naszych ziomkach będących pod zaborem pruskim. Wystosowano nawet specjalną rezolucję w tej sprawie.